نویسندگی و پیاده روی

پیاده روی از سه سال قبل وارد برنامه ی زندگی من شده بود اما نه به صورت جدی و مستمر.
آن موقع می نوشتم ولی دغدغه ی نوشتن هنوز مرا نربوده بود. بعد از اینکه متوجه تاثیر پیاده روی روی آرامش ذهن و روانم شدم جدی تر سراغش آمدم . بر عکس خیلی ها که دوست دارند چند نفره پیاده روی کنند از همان اولش ترجیحم تنها پیاده رفتن بود. آن سکوت و آرامشی که برای نظم دادن به دنیای ذهنم نیاز داشتم را در تنهایی بیشتر به دست می آوردم.

باری این یک سال گذشته پیاده روی برایم به یک عادت فوق العاده تبدیل شد. خصوصا اگر مساله ای ذهنم را مشغول و یا موضوعی بود که برایش راهکار می خواستم پیاده روی معجون شگفت انگیزی بود که به دادم می رسید. البته این طور نبود که حتما من یک مداوای آنی برای خودم پیدا کنم و تجویز و وحی منزلی برای مساله و دغدغه ام. اما لا اقلش این بود که افسار افکار مغشوش می آمد به دستم و بعد می توانستم در آرامش بیشتر تدبیر و اندیشه کنم.

موقع پیاده روی هایم گاهی موزیکی می شنوم و با آن زمزمه می کنم گاهی هم کاری نمی کنم و فقط در سکوت راه می روم. رکورد دو ساعت پیاده راه رفتن زیر باد و باران را هم برای خودم ثبت کرده ام و حسابی کیفورش گشته ام.

پیاده روی پنجشنبه ظهر۲۲آبانم از آن پیاده روی هایی بود که تا دلت بخواهد سکوت چاشنیش بود. فقط می خواستم ذهن آرام بشود و با ساعت درونیم هم فاز بشوم. مدتی بود دست و دلم به کار نمی رفت با آنکه اساسا آدمی بوده و هستم که تا یک دنیا کار روی سر خودم نریزم خیال آرام ندارم و اتفاقا در شرایط فعلی هم یک دنیا کار داشته و دارم اما نمی خواستم و نمی شد انگار آنطور که باید به سمتشان بروم.

توی پیاده روی تا توانستم به فکرهای منفی نگاه کردم و فرمان خاموش دادم. به بطالت ها و چرخیدن های الکی در این فضا و آن پیج لعنت فرستادم و مشق شبم آرامش ذهن مساوی خلاقیت و خلاقیت مساوی عملکرد بهتر شد.
خانه که آمدم حالم بهتر شده بود و فکرم آرام تر . برنامه ی کاری این مدتم را نوشتم و به اهدافم نظم دادم. دلم می خواست بتوانم بیشتر بنویسم ولی فعلا تا همین اندازه کافی بود.

پیاده روی پنجشنبه به طرز عجیبی به ذهنم نظم و آرامش و به خواسته هایم وضوح و شفافیت بخشید بود.